Aktuele Balance

“Ik stak mijn voet in de lucht en het droeg”,

Deze zin van Hilde Domin sprak echt iets in mij aan, het verlangen om iets totaal nieuws te proberen, om iets onverwachts te doen, misschien wel gek, zonder precies te weten waar het toe zal leiden. Om iets gewichtloos te herontdekken dat je inspireert om de gebaande paden te verlaten en je levend te voelen. Zelf vond ze deze woorden op een verdrietig moment in haar leven toen ze zich eenzaam voelde; haar gedichten werden haar thuis.

In dans steken we herhaaldelijk onze voet in de lucht voordat deze een nieuwe houvast vindt. De lucht draagt hem maar heel even. Wat wordt bedoeld met deze metafoor? De lucht kan je niet dragen – of wel? Tijdens een recente reis heb ik meegemaakt hoe ze het zware vliegtuig met de vele mensen urenlang op grote hoogte vasthield. Met onze uitvindingen kunnen we vliegen, zweven en zeilen. En toch wordt er niets fysieks bedoeld met deze zin, het klinkt provocerend, absurd. Wat in me opkomt is “zoals het leven”. We willen en moeten gepassioneerd leven, liefhebben, lachen, leren, een beroep uitoefenen, een gezin stichten – ook al weten we dat we maar een korte periode op deze aarde mogen doorbrengen. Waarom storten we ons, ondanks dit besef en ondanks oorlog en onrecht in de wereld, in het leven, ontwerpen we een tijdschrift, dansen we? Het lijkt paradoxaal en toch is het een unieke kans om onze voetafdruk achter te laten, om betekenis te creëren die ons uiteindelijk in leven houdt. Een zin van de danseres Pina Bausch was lang te lezen in het theater van Wuppertal: “Als ik wil dat de zon schijnt, laat ik hem gewoon opkomen.” Thomas Mann zegt in zijn Toverberg: “Omwille van goedheid en liefde zou de mens niet moeten toestaan dat de dood zijn gedachten beheerst.” Laten we dus elke dag moedig en vol vertrouwen onze voeten in de lucht zetten en open blijven staan voor wat komen gaat.

De korte, ongebruikelijke tekst heeft al onze auteurs geïnspireerd: Marion Küstenmacher houdt zich bezig met paradoxen en de “vis aan het plafond”, Regina Kessler met Hilde Domin en de betekenis van dans en poëzie. Fernand Braun schrijft hierover: “Geen vaste grond en toch vaste voet.” Sabine Grumann ziet de voet als de verbinding tussen mens en aarde; hem in de lucht zetten is een echt avontuur, een kans met een open uitkomst. De woorden van Hilde Domin brachten de tarotkaart “De Dwaas” in mijn gedachten en Beatrice Cron, de kunstenaar wiens foto’s dit nummer verrijken, vertelt over de ervaringen van haar sabbatical year.

We kozen de dans “Himmelweite” van Saskia Kloke als dansbeschrijving. Zoals altijd is er nieuws van het opleidingsinstituut en de beroepsvereniging, die een nieuw bestuur heeft. De redactie wenst u veel leesplezier.

Carin Schreiber-Muller