Verena Baldinger, Büdingen, Duitsland
Verena, je werkt als coach voor managers. Hoe ben je tot Meditation des Tanzes gekomen?
MIjn zus Gitti is buikdanseres. Ik heb een weekend buikdans bij haar gedanst. ‘s Avonds danste ze met ons “Kan ik komen zoals ik ben?” van Nanni Kloke. Gitti was in Friedels eerste opleidingsgroep in Duitsland. In deze dans, ging het helemaal over mij. Het duurde nog acht jaar voordat ik de tijd vond om met Friedel te dansen, vanwege mijn baan, en alleen omdat iemand me vertelde dat Friedel ermee wilde stoppen. Geschrokken dat ik het zou missen, schreef ik me onmiddellijk in, zonder enige voorkennis direct voor de opleiding.
Welke impulsen heeft dansen je gegeven?
Ook al klinkt het cliché, het heeft me gered. Mijn baan als coach en seminarleider in de zakenwereld was zo geregeld dat ook ik alleen nog maar staccato reisde, in to-do lijstjes. Meditation des Tanzes heeft me de zachtheid, het toelaten, het stromen teruggegeven.
Heeft Meditation des Tanzes iets in jouw leven veranderd of je beroep beïnvloed?
O ja absoluut heel veel. De dans heeft me gedragen toen mijn dochter ernstig ziek werd en mijn huwelijk strandde. Ondanks deze gebeurtenissen ben ik evenwichtiger geworden met meer vertrouwen. Zoveel dankbaarheid kan ik niet eens beschrijven, hoe ik me daarover voel. Vroeger deed ik alles alleen, maar in de dans heb ik geleerd hoe goed ik kan meedansen zonder veel te kunnen, gesteund door het veld van andere dansers en geborgenheid binnen een groep. Mijn werk werd daardoor gemakkelijker en spontaner. Ik vertrouwde veel meer op mezelf en mijn impulsen, volgens het motto: als je niet alles onder controle hebt, heb je je handen vrij voor belangrijke dingen.
Is er een dans of choreografie die extra belangrijk voor je is?
In 20 jaar meditatie met de Soefi’s leerde ik de dansen van de universele vrede kennen en werd overweldigd door hun diepe symboliek. En ook een beetje verveeld met de banale stappen. Bij mij ontbrak “dans” erbij. Alle MdT dansen zijn danstechnisch interessanter en vele zijn echt artistiek, schilderen beelden en mandala’s met het lichaam.
Als ik een favoriete dans moet kiezen – want er zijn zoveel mooie – dan is het “the Path” van Saskia over de weg en zijn kronkelingen. Of alle dansen van Friedel die dat ene moment van oprichten vieren. Maar als ik er dan toch een noemen mag, dan kies ik de Roos van Friedel. De dans eindigt met het moment van opstaan en eigenlijk wil ik het liefst voor altijd op mijn tenen blijven staan. Maar ik kan dat fysiek niet, en bovendien, de dans is voorbij.?.
Op deze manier leert de dans mij zoveel over het aardse, het loslaten en de vergankelijkheid. “Midden in het leven zijn we omringd door de dood” zegt Wolfgang Schmidbauer en ik begreep deze zin pas tijdens de dans. En ook hoe heerlijk het leven wordt door dit besef, dat in het begin zo vreselijk lijkt.
Jij ontmoet vele mensen. Wat is voor jou in dit verband essentieel dat je met ons wilt delen, bijvoorbeeld een visie, een idee, een beeld, een lied of een tekst?
Wat voor mij vooral belangrijk is, is de hartsverbinding waartoe wij mensen in staat zijn. Soms voel ik me als een paard van Troje in de zakenwereld, wat de titel van het seminar ook is, leiderschap, team, verandering, of wat dan ook. Het gaat erom mensen opnieuw met hun hart te verbinden, dan weten ze zelf wat ze willen doen en wat juist is.
Ik wil een gedicht van Hilde Domin delen dat mij bijzonder raakt. Hilde Domin was een vriendin van mijn moeder en, trouwens, de schrik van in mijn jeugd. Tegenwoordig bewonder ik haar en haar gedichten enorm.
Voor mij is het “doorweekt tot op het bot”. MdT omvat alle delen van dit gedicht en centreert me in het hart.
We worden ondergedompeld
en gewassen met het water van de zondvloed
We worden doorweekt
tot in de huid van het hart
Het verlangen naar het landschap
aan deze kant van de tranenlijn
het heeft geen zin
het verlangen om de bloeiende lente vast te houden
de wens om gespaard te worden
het heeft geen zin
Het hoort bij het verlangen
dat bij zonsopgang de duif
de tak van de olijfboom brengt
dat de vrucht net zo kleurrijk is als de bloem
dat de bladeren van de roos nog op de grond liggen
een glanzende kroon vormen
en dat van de vloed
dat we uit de leeuwenkuil en de vurige oven
meer en meer geraakt worden en meer en meer genezen
telkens opnieuw
naar ons zelf
bevrijd worden.
Hilde Domin
Verena, hartelijk dank dat je jou ervaringen met ons gedeeld hebt.